Een herkenbaar verhaal
Het is december 2013 als ik thuis kom van mijn werk. Je kent dit wel, eind van de middag, je bent moe en hebt 'lekkere trek'. Het is te vroeg om al te eten dus gaat de kast open.
Ik vind een zakje met verse noten, de dag ervoor op de markt gehaald. Mijn dochter van 4 lust ook wel een nootje zegt ze. Zoon van bijna 2 jr loopt er ook omheen. Ondanks dat ik hele noten op zijn leeftijd geen goed idee vind, krijgt hij toch een gevallen cashewnoot te pakken.
Gelukkig komt hij hem bij mij brengen met de mededeling 'nie jekke' (niet lekker). Hij draait zich om en loopt naar de keuken. En ergens begint zo'n moeder instinct te kriebelen en ik loop achter hem aan. In de keuken begint hij te spugen. Wit schuimend, meerdere keren achter elkaar. Mijn partner tilt Zoon op en ik zie een dikke blaas op zijn onderlip.
Niet te geloven, een allergische reactie. Ik herken het meteen omdat ik als Kinderverpleegkundige de dag er voor nog naast een kind gezeten heb met een forse allergische reactie op, toevallig, cashewnoot.
Binnen 10 minuten bellen we 112 omdat hij benauwd wordt en begint te gieren bij de inademing. Zolang hij rustig blijft, gaat het goed. Maar zodra hij begint te huilen is het goed hoorbaar.Thuis geven we hem de net opgehaalde anti-histaminicum. Het 'drankje tegen de allergische reactie'. Hij gaat mee met de 'Toe-Taa-auto', zoals hij de ambulance noemt.
In het ziekenhuis zit hij helemaal onder de galbulten, één oor is gezwollen en zijn zuurstof gehalte in zijn bloed is te laag. Hij krijgt adrenaline en nog een keer anti-histaminicum en we blijven een nachtje.
Het gaat gelukkig snel goed. En de volgende dag gaan we naar huis.
Als we van de verpleegkundig specialist te horen krijgen dat Zoon in een potiëntieel levensbedreigende situatie is geweest schrik ik. Ondanks dat ik verpleegkundige ben, ben ik nu moeder. Ik heb in de overlevings-, annex 'ik ben verpleegkundige-dus-sterk' stand gestaan en dit valt nu weg. De rest van de middag kan ik alleen maar huilen. Wat áls................
Herkenbaar?
Onze Zoon is aan de peuterspeelzaal toe en zo begon mijn tocht als moeder langs gastouder, oma en opa, peuterspeelzaal en later de school en nog zoveel plekken meer waar mijn zoon zou komen met zijn adrenalinepen en anti-histaminicum in zijn tas.
Hoe wist ik dat hij veilig was?
Als kinderverpleegkundige werk ik vele jaren met allergische kinderen. Ik begeleid ouders en kind in het behandelplan voor thuis.
Ik ben onderdeel van het Allergieteam in een groot niet-academisch ziekenhuis waar we 3-4 dagen per week provocatietesten* uitvoeren.
Wekelijks werk ik samen allergie-experts zodat ik op de hoogte ben van de laatste ontwikkelingen in allergie-land.
Als moeder en als professional weet ik hoe een allergie zich uit en welke impact dit heeft op het kind en het gezin.
Zoon is inmiddels 10 jaar en kan zelf een adrenalinepen zetten als dit nodig is.
De leerkrachten van zijn school zijn geïnstrueerd wat te doen als dit nodig mocht zijn.
Dit geeft een veilig gevoel.
*Een provocatietest is een onderzoek waarbij een kind een voedingsmiddel (bv pinda, kippenei, koemelk) in opklimmende hoeveelheden eet of drinkt, waarbij dan wordt geobserveerd of er reacties optreden. Een aantal kinderen reageert niet en heeft dan dus geen voedselallergie (meer) voor dit voedingsmiddel. Sommige kinderen reageren mild en andere kinderen laten een ernstige reactie zien, waarvoor medicatie moet worden toegediend. Dit laatste kan een potentieel, levensbedreigende reactie zijn.
